مؤلف: استاد محمدرضا حکیمی
یکی از عالمان ربانی، و متألهان قرآنی، و مربیان بزرگ، و متعقلان سترگ، حضرت شیخ مجتبی قزوینی خراسانی است.
شیخ مجتبی قزوینی خراسانی، به سال 1318 ق. در قزوین، از مادری صالحه تولد یافت. پدر وی، حجة الاسلام شیخ احمد تنکابنی نیز از عالمان بود و از شاگردان عالم متقی بزرگ، حاج میرزا حسین خلیلی تهرانی(م:1326ق) . شیخ پس از تحصیلات مقدماتی، در سنین جوانی به همراه پدر به نجف اشرف مشرف گشت. و حدود 7 سال در آن سامان مقدس بماند و از اساتید و عالمان بزرگی چون سید محمد کاظم یزدی(م:1337ق) ، و میرزا محمد تقی شیرازی(م:1338ق) کسب فیض کرد. گفتهاند به معیت مرحوم آیة الله العظمی خوئی (م:1413ق) مدتی از درس مرحوم میرزای نائینی (م:1355ق) نیز بهرهمند گردید. در یکی از نامههایی که میرزای نائینی، برای میرزای اصفهانی نوشته است. ذکر حاج شیخ مجتبی قزوینی آمده است.
شیخ سپس به قزوین بازگشت. و دو سال در زادگاه خویش بماند. در این مرحله از عمر خود بود که به مربی بزرگ، دانای حقایق و اسرار، و عالم به معارف قرآنی و واجد آن معارف و متعبد به آن معارف، حضرت سید موسی زرآبادی قزوینی(م:1353ق) -کهشوهر خواهر وی نیز بود رسید، و با تعالیم او پا به دایرهء عوالم انسانیت و شناخت این عوالم گذاشت، و در راه کسب «علم باطن» افتاد، و بسیاری از علوم محتجبه را نیز از وی بیاموخت، و به ریاضات و مجاهدات شرعی بپرداخت، و به سیر «عوالم الهی» روی آورد. و همین استاد بود که وی را-از همان اوان-به سستی مبانی معارف غیر قرآنی واقف ساخت، و روی دل او را از فلسفه یونانی، و عرفان و اشراق گنوسی و اسکندرانی، و فلسفهها و عرفانهای امتزاجی به سوی مطلع حکمت یمانی و مشرق انوار قرآنی بازگرداند.
آیت الله میرزا جواد آقا تهرانی 